Skrobia ziemniaczana jest jednym z najpowszechniej wykorzystywanych polimerów odnawialnych
w Polsce, w przeważającej części do celów spożywczych. Wykorzystanie skrobi do celów przemysłowych wymaga przeprowadzenia jej w postać termoplastyczną, najczęściej stosując wodę
lub glicerol. Skrobia taka wykazuje jednakże tendencję do rekrystalizacji – retrogradacji. Trudności
w przetwórstwie skrobi wynikają z faktu iż (i) jest ona mieszaniną dwóch polimerów: amylozy
i amylopektyny oraz (ii) wartości temperatury zeszklenia (Tg) i temperatury topnienia skrobi naturalnej przekraczają temperaturę jej rozkładu. Skrobię termoplastyczną można formować w podobny sposób jak polimery syntetyczne otrzymując materiały opakowaniowe, przewagą tych pierwszych jest jednak biodegradowalność produktów oraz bioodnawialny charakter surowców. W ostatnich latach obserwuje się zainteresowanie nowym typem plastyfikatorów – cieczami głęboko eutektycznymi (DES). Stanowią one „zieloną” alternatywę dla cieczy jonowych. Układ DES składać może się z dwóch lub więcej substancji; charakteryzuje się temperaturą topnienia o niższej wartości niż temperatury topnienia poszczególnych składowych.
Celem niniejszego projektu są badania efektywności plastyfikacji skrobi ziemniaczanej za pomocą  dwuskładnikowego układu DES na bazie chlorku choliny. Pomimo rosnącego zainteresowania układami tego typu nieznany jest charakter oddziaływania pomiędzy DES a łańcuchami polisacharydu. Planowane badania pozwolą na określenie mechanizmu i efektywności plastyfikacji skrobi ziemniaczanej za pomocą zastosowanego układu DES.